MANDALA ART II – CELTYCZNA – 2016 3 uncje srebrna moneta z wysokim reliefem – wykończenie antyczne z kamieniem malachitowym
 
BARDZO LIMITOWANA – 500 SZTUK PRODUKOWANYCH NA CAŁYM ŚWIECIE!
 
Słynna seria "MANDALA ART" składa się łącznie z ponad 9 monet.
2015 - KALACHAKRA Mandala Sztuka
2016 - CELTYCKA Mandala Sztuka II
2017 - CHIŃSKI SMOK Mandala Art III
2018 - MORESKOWA Mandala Sztuka IV
2019 - NOTRE DAME Gotycka Mandala Art V
2019 - GOTYCKA Mandala ArtV
2020 - PERSKA Mandala Sztuka VI
2021 - turecka Mandala Sztuka VII
2022 - ART NOUVEAU Mandala Sztuka VIII
 
HISTORIA MONETY
Gold and Silver Bullion Canada z dumą prezentuje tę słynną drugą monetę z serii Mandala Art. Te monety z czystego srebra o wadze 3 uncji są ściśle limitowane do zaledwie 500 sztuk na całym świecie i wybijane w specjalnej technice medalowej High Relief z malachitowym kamieniem szlachetnym i numerem seryjnym na krawędzi. Ponadto zachwycają różnymi grawerowanymi detalami i wyrafinowanym wykończeniem Antique. Arcydzieło sztuki numizmatycznej! 
 
 
SZTUKA MANDALI
Co to jest mandala?
Znaczenie mandali pochodzi z sanskrytu i oznacza „okrąg”. Pojawia się w  the Rig Veda jako nazwa części dzieła, ale jest również używany w  w wielu innych cywilizacjach, religiach i filozofiach. Chociaż może być zdominowany przez kwadraty lub trójkąty, mandala ma koncentryczną strukturę. Mandale oferują równoważenie elementów wizualnych, symbolizujących jedność i harmonię. The znaczenie poszczególnych mandali jest zwykle różne i unikalne dla każdej mandala.
 
Wzór mandali jest używany w wielu tradycjach. W obu Amerykach Indianie stworzyli koła lekarskie i mandale z piasku. Okrągły kalendarz aztecki był zarówno urządzeniem do pomiaru czasu, jak i religijnym wyrazem starożytnych Azteków.  W Azji taoistyczny symbol „yin-yang” reprezentuje zarówno opozycję, jak i  współzależność. Mandale tybetańskie są często bardzo skomplikowanymi ilustracjami o znaczeniu religijnym, które są używane do medytacji. Od buddyjskich stup do muzułmańskich meczetów i chrześcijańskich katedr, zasada struktury budowana wokół centrum jest częstym tematem w architekturze.
W powszechnym użyciu mandala stała się terminem ogólnym dla dowolnego diagramu, diagramu lub wzoru geometrycznego, który reprezentuje kosmos w sposób metafizyczny lub symboliczny;
Reprezentując sam wszechświat, mandala jest zarówno mikrokosmosem, jak i makrokosmosem, a my wszyscy jesteśmy częścią jego skomplikowanego projektu. Mandala jest bardziej niż obraz widziany naszymi oczami; jest to rzeczywisty moment w czasie. Może być używany jako pojazd do odkrywania sztuki, nauki, religii i samego życia.
Carl Jung powiedział, że mandala symbolizuje „bezpieczne schronienie inner pojednania i całości”. Jest to „synteza charakterystycznych elementów w a jednolity schemat reprezentujący podstawową naturę istnienia”.
 
SZTUKA CELTYCKA
Celtowie byli ludźmi z epoki żelaza i średniowiecznej Europy, którzy mówili językami celtyckimi i mieli podobieństwa kulturowe, chociaż związek między czynnikami etnicznymi, językowymi i kulturowymi w świecie celtyckim pozostaje niepewny i kontrowersyjny. 
Sztuka celtycka jest ogólnie używana przez historyków sztuki w odniesieniu do sztuki okresu La Tène w całej Europie, podczas gdy sztuka wczesnego średniowiecza w Wielkiej Brytanii i Irlandii, czyli to, co „sztuka celtycka” przywołuje większość ogółu społeczeństwa, nazywana jest sztuką wyspiarską w Historia sztuki. Oba style wchłonęły znaczne wpływy ze źródeł nieceltyckich, ale zachowały preferencję dla dekoracji geometrycznych nad tematami figuratywnymi, które często są niezwykle stylizowane, gdy się pojawiają; sceny narracyjne pojawiają się tylko pod wpływem czynników zewnętrznych. Charakterystyczne są energetyczne okrągłe formy, triskele i spirale. 
Wzory przeplotów, które są często uważane za typowe dla „sztuki celtyckiej”, zostały w rzeczywistości wprowadzone do sztuki wyspiarskiej ze zwierzęcego stylu II sztuki z okresu migracji germańskich, chociaż z wielką wprawą i entuzjazmem przejęli celtyccy artyści w metaloplastyce i iluminowanych rękopisach. Podobnie formy używane w najwspanialszej sztuce wyspiarskiej zostały przejęte ze świata rzymskiego: księgi ewangelii, takie jak Księga z Kells i Księga Lindisfarne, kielichy, takie jak kielich Ardagha i kielich Derrynaflan, oraz półokrągłe broszki, takie jak broszka Tary. Dzieła te pochodzą z okresu największego rozkwitu sztuki wyspiarskiej, który trwał od VII do IX wieku, zanim najazdy Wikingów gwałtownie zahamowały życie kulturalne.
 
W przeciwieństwie do mniej znanej, ale często spektakularnej sztuki najbogatszych wcześniejszych Celtów kontynentalnych, zanim zostali podbici przez Rzymian, często przejmowali elementy rzymskiego, greckiego i innych „obcych” stylów (i być może używali importowanych rzemieślników) do ozdabiania przedmiotów, które były wyraźnie celtycki. Po podbojach rzymskich niektóre elementy celtyckie pozostały w sztuce popularnej, zwłaszcza ceramika starożytnego Rzymu, której Gaul był faktycznie największym producentem, głównie w stylu włoskim, ale także wytwarzał dzieła w lokalnym guście, w tym figurki bóstw i wyroby malowane ze zwierzętami i inne przedmioty w wysoce sformalizowanych stylach. Rzymska Brytania również interesowała się emalią bardziej niż większość Cesarstwa, a jej rozwój techniki champlevé był prawdopodobnie ważny dla późniejszej sztuki średniowiecznej całej Europy, której ważnym elementem była energia i swoboda dekoracji wyspiarskich. Rosnący nacjonalizm przyniósł odrodzenie celtyckie od XIX wieku.